مقامات آمریکایی اعلام کردند که ارتش این کشور به همراه ارتش بریتانیا در یک حمله گسترده با استفاده از موشک‌های تاماهاوک و جت‌های جنگنده از کشتی‌های جنگی و زیردریایی یمن را بمباران کردند. اقدامی که طی ۲۴ ساعت اخیر جهان را تحت تاثیر خود قرار داده است.
سرپی: مقامات آمریکایی اعلام کردند که ارتش این کشور به همراه ارتش بریتانیا در یک حمله گسترده با استفاده از موشک‌های تاماهاوک و جت‌های جنگنده از کشتی‌های جنگی و زیردریایی یمن را بمباران کردند. اقدامی که طی ۲۴ ساعت اخیر جهان را تحت تاثیر خود قرار داده است.
جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا اعلام کرد که هدف از این حملات نشان دادن این موضوع بود که ایالات متحده و متحدانش حملات بی‌وقفه این گروه شبه نظامی در دریای سرخ را «تحمل نخواهند کرد.» او گفت که آن‌ها تنها پس از تلاش برای مذاکرات دیپلماتیک و بررسی دقیق، این اقدام را انجام دادند.
دولت‌های استرالیا، بحرین، کانادا، دانمارک، آلمان، هلند، نیوزیلند و کره جنوبی با صدور بیانیه‌ای به آمریکا و بریتانیا پیوستند.
با این حال روسیه خواستار تشکیل جلسه اضطراری شورای امنیت سازمان ملل درباره این حملات شد.
علی القحوم، یکی از مقامات بلندپایه حوثیها قول داد که انتقام خواهند گرفت. او در مطلبی در شبکه ایکس گفت: «نبرد، بزرگتر و فراتر از تصور و انتظار آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها خواهد بود.»
عربستان در نخستین واکنش خود در بیانیه‌ای گفت که حملات آمریکا و بریتانیا به یمن، همسایه‌اش را با نگرانی‌ای زیاد پیگیری می‌کند.
حوثیها می‌گویند که هدف از حملات آن‌ها متوقف کردن جنگ اسرائیل علیه حماس در نوار غزه است. اما اهداف آن‌ها ارتباط کمی با اسرائیل دارند و مسیر تجاری مهمی را که آسیا و خاورمیانه را به اروپا مرتبط می‌کند به خطر می‌اندازند.
در همین حال شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن از حوثیها خواست فورا حملات را متوقف کنند.
مشارکت بریتانیا در این حملات در واقع تلاش دولت بایدن برای استفاده از یک ائتلاف بین‌المللی گسترده برای مقابله با حوثیها است تا اینگونه به نظر نرسد که به تنهایی پیش می‌رود. بیش از ۲۰ کشور در حال حاضر در یک ماموریت دریایی به رهبری ایالات متحده برای افزایش حفاظت از کشتی‌ها در دریای سرخ شرکت می‌کنند.
در همین رابطه مازیار خسروی، روزنامه نگار در قالب یک رشته توئیت به تحلیل رخدادهای اخیر در دریای سرخ پرداخته است که در ادامه می خوانید:
درباره حملات آمریکا و انگلیس به یمن وادار کردن «بازیگران غیر دولتی» به «تغییر رفتار» از نیل به هدفی مشابه در مورد دولت‌ها به مراتب دشوارتر است.
بلندی‌های اشغالی جولان در بازه زمانی جنگ رمضان/یوم‌کیپور تا آغاز جنگ داخلی سوریه (۲۰۱۱_۱۹۷۳) امن‌‌ترین مرز اسراییل با کشورهای متخاصم عرب بود. در آن ۳۸ سال با اینکه دولت سوریه میزبان بسیاری از سازمان‌های فلسطینی با مشی مسلحانه بود حتا یک گلوله از این کشور به سوی اسراییل شلیک نشد.
وضعیت «نه جنگ، نه صلح» اما با شعله‌ور شدن آتش جنگ داخلی و ورود بازیگران غیرشبه‌دولتی به میدان دگرگون شد؛ شهرک‌های یهودی نشین در جولان اشغالی گاه و بی‌گاه آماج حملات موشکی خمپاره‌ای از خاک سوریه هستند. حملاتی که مسوولیت حقوقی آن متوجه هیچ دولتی نیست. این وضعیت همچنان ادامه دارد.
مرز اسراییل با لبنان در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ قرن گذشته میلادی، پر تنش‌ترین نقطه تماس این رژیم با جهان عرب بود. تنش فزاینده تا ۲۰۰۶ امتداد یافت و در جنگ ۳۳ روزه به اوج رسید. از آن پس اما، دو طرف در توافقی نانوشته، «توازن وحشت» را به رسمیت شناخته و سطح تنش را مدیریت کرده‌اند.
حزب‌الله، در این ۱۸ سال به گونه‌ای روزافزون با تار و پود دولت لبنان آمیخته و به بخشی از بدنه آن تبدیل شده است. حزب‌الله، دولت لبنان نیست اما یکی از ستون‌پایه‌های اصلی آن است.
این بار حزب الله برخلاف سال ۲۰۰۶ در فشار دادن انگشت بر ماشه، با تأمل بیش‌تری می اندیشد و سطح تنش را مدیریت می‌کند.
بازگردیم سر وقت یمن و حمله آمریکا و انگلیس. حوثیها انصارلله، از سال ۲۰۱۴ تا همین چندی پیش در نبردی فرسایشی با ائتلافی چند ملیتی به رهبری عربستان درگیر بوده، دوام آورده و اکنون بر بخش اعظم یمن و شهرهای پرجمعیت این کشور حکومت می‌کنند. حکومتی که جهان آن را به رسمیت نمی‌شناسد.
جامعه جهانی برخلاف واقعیت موجود بر روی زمین، دولت دست‌نشانده عربستان را دولت قانونی یمن می‌شناسد. رویکردی که در درون خود حاوی تناقضی آشکار است؛ اگر دولت «منصور هادی» به راستی دولت یمن است چرا هیچکس آنان را در حملات باب‌المندب مسؤول نمی‌داند و برای پایان آن خطاب قرار نمی‌دهد؟!
در آغاز بحران جاری غزه، کم‌تر کسی تصور می‌کرد حوثیها انصارالله به بازیگری چشم‌پوشی‌ناپذیر در این ستیزگی تبدیل شوند. یمنی‌هایی که در آغاز کسی آنان را چندان جدی نمی‌گرفت اما سطح تنش را گام به گام افزایش دادند و بی‌دعوت، از حاشیه به متن و سرانجام کانون مسأله آمدند.
آنان در ابتدا به سوی ایلات، موشک و پهپاد روانه کردند. سپس با قایق و بالگرد روی کشتی‌های به مقصد اسراییل فرود آمدند و گلوی تجارت جهانی را در باب‌المندب چنان فشار دادند که آمریکا و انگلیس ناگزیر به واکنش شدند.
تصویب قطعنامه در شورای امنیت و بمباران محدود به قصد «تغییر رفتار» آیا موفق می‌شوند؟ هر بازیگر سیاسی اگر در نقطه «آسیب‌پذیر» خود زیر فشار «کافی» قرار بگیرد تغییر رفتار می‌دهد. در سیاست واقعی، فشار در حقیقت نوعی ارسال پیام برای تغییر رفتار است.
اما نقطه آسیب‌پذیر و اندازه فشار برای تغییر رفتار بازیگران غیرشبه‌دولتی با دولت‌ها متفاوت است
با این همه هیچ نشانی از کاهش محبوبیت و حمایت مردمی از انصارالله و همچنین شکاف در رهبری این جنبش به چشم نمی‌خورد. پس از جنگ ۳۳ روزه، سیدحسن نصرالله به محبوب‌ترین رهبر سیاسی جهان عرب بدل شد. اکنون اما این جایگاه از آن «عبدالملک بدرالدین الحوثی» است.
انصارالله حاکم یمن است اما دولت این کشور نیست. درست مانند حماس در غزه. اکنون اما آمریکا و انگلیس ناگزیر از گفتگو با آن‌ها شده‌اند. هر چند، مکالمه را با زبان بمب و موشک آغاز کرده‌اند. قابل پیش‌بینی است که یمنی‌ها نیز با همین کلمات به آن‌ها پاسخ بدهند.
این سخن کارل فون کلاوزویتس، مشهور است که «جنگ، ادامه سیاست با ابزارهای دیگر است» این سخن را گاه در خاورمیانه باید از ته خواند؛ سیاست همان جنگ با ابزارهای دیگر است!
این واقعیت است که بدون دولت شناختن گروهی که در کرانه باب‌المندب و دریای سرخ حاکم است، نمی‌توان انتطار رفتاری شبیه سایر دولت‌ها از آنان داشت. سودای وادار کردن آنان به تغییر رفتار با ابزار فشار نظامی نیز، در آزمون جنگ ۷ ساله و پرهزینه عربستان، شکست خورده و رفوزه شده است.
یمنی‌ها می‌توانند برای زمانی طولانی، ضربات را تحمل کرده و متقابلاً ضربه بزنند. چون اصولا چیز زیادی برای از دست دادن ندارند.
